1บท ที่๑พายุ ไซโคลน 2โด โรธี อาศัย อยู่ ท่ามกลาง ทุ่งใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮ นรี ชาวไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่ 3 4บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น 5 6ระยะ ทาง หลาย ไมล์ 7 8บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว 9 10ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ 11 12มี ตู้ ใส่ ถ้วย 13 14ชาม 15 16โต๊ะ 17 18เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว 19 20แล้ว ก็ มี เตียง นอน 21 22ลุง เฮ นรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง 23 24ส่วน โด โร ธีมี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง 25 26ไม่มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่มี 27 28เว้น แต่ มี โพ รง เล็กๆ 29 30ที่ ขุด ไป ใต้ 31 32พื้น เรียก ว่า 33 34"โพรง ไซโคลน" 35 36เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้าไป เมื่อ เกิด ลม มหา ภัย 37 38ซึ่ง กระโชก แรง จน บดขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใดๆ 39 40ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้าไป 41 42จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็กๆ 43 44 45เมื่อ โด โรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบๆ 46 47เธอ ไม่ เห็น อะไร นอกจาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน 48 49ไม่มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิประเทศ อัน ราบ เรียบ 50 51แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ 52 53ดวงตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ 54 55มี รอย แตก ระแหง อยู่ ตลอด 56 57แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว 58 59เพราะ ดวงตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่วไป 60 61ครั้ง หนึ่ง เคย ทาสี บ้าน เอา ไว้ 62 63แต่ ก็ ถูก ดวงตะวัน เผา เสีย จน สี พอง 64 65แล้ว ฝน ก็ ชะ มัน หลุด ไป จน หมด 66 67และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่นๆ 68 69ด้วย 70 71 72ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่ 73 74เธอ ยัง สาว 75 76เป็น ภรรยา ที่ งดงาม 77 78แล้ว แดด และ ลม ก็ได้ เปลี่ยน เธอ ไป 79 80เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง 81 82เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริม ฝีปาก เธอ ไป 83 84กลาย เป็น สี หม่นๆ 85 86เหมือน กัน 87 88เธอ ผอม และ หลัง โค้ง 89 90และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย 91 92เมื่อ โด โรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก 93 94ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก 95 96เธอ จะ ส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โด โรธี เข้าหู เธอ 97 98และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อยๆ 99 100ด้วย ความ ประหลาด ใจ 101 102ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้ 103 104 105ลุง เฮ นรี ไม่ เคย หัวเราะ 106 107ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ 108 109และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร 110 111ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้งแต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ 112 113แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรง ขาม ไม่ ค่อย จะ พูด 114 115 116มี โต โต้ ที่ ทำให้ โด โรธี หัวเราะ ได้ 117 118และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การก ลาย เป็น สี เทา หม่น เหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่นๆ 119 120โต โต้ สี ไม่ เทา หม่น 121 122แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อยๆ 123 124ขน ยาว ปุย ราวกับ ไหม 125 126มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน 127 128โต โต้ เล่น ทั้ง วัน 129 130และ โด โรธี ก็ เล่น กับ มัน 131 132และ รัก มัน เหลือ เกิน 133 134 135อย่างไร ก็ตาม 136 137วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น 138 139ลุง เฮ นรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้องฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ 140 141โด โรธี ยืน ที่ ประตู 142 143กอด โต โต้ ไว้ ใน อ้อม แขน 144 145และ ก็ มอง ดู ท้องฟ้า อยู่ เหมือน กัน 146 147ป้า เอ็ มกำ ลัง ล้าง ชาม อยู่ 148 149 150 151จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป 152 153มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา 154 155ลุง เฮ นรี และ โด โรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง 156 157แล้ว ก็ มี เสียง หวีด หวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้ 158 159และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย 160 161 162 163ลุง เฮ นรี ผุด ลุก ขึ้น ทันใด 164 165 166 167"ลม ไซโคลน มา 168 169เอ็ม" 170 171ลุง ร้อง บอก ภรรยา 172 173"ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย" 174 175แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่ 176 177 178 179ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู 180 181เพียง ชายตา มอง 182 183ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว 184 185 186 187"เร็ว โด โรธี!" 188 189ป้า ตะโกน 190 191 192 193"วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน" 194 195 196 197โต โต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อม แขน โด โรธี 198 199แล้ว เข้าไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง 200 201เด็ก หญิง น้อย เข้าไป ดึง มัน ออก มา 202 203ป้า เอ็ มก ระ ชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย 204 205ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ 206 207โด โรธี จับ โต โต้ ได้ ใน ที่สุด 208 209และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป 210 211เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีด หวือ 212 213ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น 214 215 216 217แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น 218 219 220 221บ้าน หมุน ไป หมุน มาส อง สาม รอบ 222 223แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้าๆ 224 225โด โร ธีรู้ สึก ราวกับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน 226 227 228 229พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอดี 230 231และ ทำให้ ตรง นั้น เป็น จุดศูนย์กลาง ของ พายุ ไซโคลน 232 233ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง 234 235แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน 236 237ทำให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้นๆ 238 239จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน 240 241และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์ 242 243ง่ายดาย ราวกับ หอบ ขน นก 244 245 246 247มืด มาก แล้ว 248 249ลม ยัง ส่ง เสียง หวีด หวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ 250 251แต่ โด โรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่าง ง่ายดาย นัก 252 253ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบๆ 254 255สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก 256 257เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล 258 259 260 261โต โต้ ไม่ ชอบใจ เลย 262 263มัน วิ่ง ไป วิ่ง มาร อบ ห้อง 264 265ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง 266 267แต่ โด โรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น 268 269 270 271ครั้ง หนึ่ง โต โต้ เข้าไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป 272 273เลย พลัด ตกลง ไป 274 275ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว 276 277แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น 278 279ทั้งนี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำให้ โต โต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง 280 281โด โรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โต โต้ ไว้ ได้ 282 283และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก 284 285หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก 286 287 288 289ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป 290 291โด โรธี ค่อยๆ 292 293หาย กลัว 294 295แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน 296 297และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีด หวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก 298 299ที แรก เธอ สงสัย ว่า คงจะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง 300 301แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ 302 303และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร 304 305ใน ที่สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง 306 307แล้ว ก็ นอน ลง 308 309โต โต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ๆ 310 311เธอ 312 313 314 315ไม่ ช้า โด โรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้งๆ 316 317ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีด หวือ 318 319 320 321 322 323